..... السلام علیک یا بقیة الله فی ارضه ....

نمیدونم چرا همه ی روزهای هفته سریع و بی بهانه میگذره ولی وقتی به جمعه که میرسه.... دل تو دلم نیست .... دلم دنبال بهانه واسه گریه کردنه....همش اینور ...اونور .... ولی به آرامش نمی رسم ....

می شینم و با خودم زمزمه میکنم : هذا یوم الجمعه و هو یومک المتوقع فیه ظهورک والفرج فیه للمومنین علی یدیک ..... آروم میشم ولی ..... دلم یه لحظه قدم زدن تو جمکران رو میخواد..... دلم یه لحظه با تو بودن رو میخواد ....دلم یه لحظه در کنار تو بودن رو میخواد ..... ولی .... منی که پر ندارم ،چجوری پرواز کنم تا به تو برسم .....؟؟؟

منی که همش گناه کردم چجوری از خدا بخوامت ..... ؟...... منی که کاری واست نکردم چجوری ازت کمک بخوام؟......

منی که تا اسم پول و مال دنیا اومد از همه چی گذشتم.... و همه چی یادم رفت ....چجوری ادعا کنم منتظرم..... اونم منتظر یه کسی که نمیشه وصفش رو گفت و از وهم و خیال خارجه....

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی.... نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی.....

منی که تا خواستم به مومنی کمک کنم گول شیطون رو خوردم و با خودم گفتم :کسی نیست به من کمک کنه .... اونوقت من ؟؟؟....

منی که تا پام رو میذارم تو مجلس گناه خدا و امام زمان (عج) یادم میره..... منی که شاید دنیا رو زیر و رو کنم برای دو زار پول بدست آوردن......... من .... چی بگم ....؟؟؟؟

منی که آرمانهای شهدا رو زیر پام گذاشتم تا بلندتر به نظر برسم ....

منی که پشت چادر خودمو قایم میکنم تا یه وقت کسی بویی نبره از وجودیتم ....

و منی که انقدر گناه کردم که هیچ رو شنی تو دلم نیست....

با اینهمه من چی برای گفتن دارم؟؟

بازم بگم : بیا....شرمنده ام آقاجان..... بازم بگم : بقیه نمیذارن.....

آقاجان هر روز درد دلمو بهت میگم و میدونم با خبری .... هر روز .... نا امید تر از روز قبلم ...... ولی وقتی تو رو یادم میاد تمام درهای بسته ی جلوی روم باز میشه ..... یادت با من چنین میکنه..... خودت با من چه میکنی؟

میدونم هستی .... نمیخوام هزارتا از هزار منبع اثبات بیارم ....اینو حسم بهم میگه .... وقتی که در اوج نا امیدی به سر میبرم..... اونقدر وجودت رو کنارم احساس میکنم ...که این آرامش رو با دنیا عوض نمیکنم.....

السلام علیک حین ترکع و تسجد .... السلام علیک حین تهلل و تکبر..... السلام علیک حین تحمد و تستغفر..... سلام من به همه ی حالات تو آقا.....

یا حق

آرمیتا – مدیر وبلاگ منتظران ظهور

سلام...... به همه ..........

دوست دارم برم ..... برم از جاییکه حرف خوش خیلیها غیبته...... و وقتی غیبت نباشه انگار یه چیز کم دارند.....   برم از جاییکه خیلیها روزی هزار بار به دروغ قسم می خورند و...... بی خیال...... بذار کارمون راه بیفته ، بقیه رو ولش کن.....  برم از جاییکه مردم فکر و ذکرشون شده پول .... همش حرف از یارانه است.....یعنی قطع میشه؟!!!.... فردای روزیکه یارانه ها واریز شده تو خیابون ولوله است..... تا خیابونها صف کشیدند و منتظرند..... ولی منتظر پول!!!  .....  برم از جاییکه همه حرف از سیاست می زنند و خودشون رو در همه چی دخیل می دونن و از نظر خودشون همه چی دونن...... و یادشون رفته..... زندگی باید کرد.....  برم از جاییکه همه به فکر ترفیع رتبه و شهرت و منافع خودشون هستند..... فقیر کیه؟؟؟؟.... هرکی نداره باید بمیره......

دوست دارم برم...... از جاییکه   یه لحظه خوش نداره ....همش غصه..... درد ..... غم...... این اسمش زندگی نیست....... خدا میگه : من از رگ گردن به شما نزدیکترم .... ولی کی.... چه کسی وجود خدا رو احساس میکنه؟؟؟.....  دوست دارم برم از جاییکه جایگاه عشق و هوس عوض شده..... و دل شکستن راحته.... مثل آب خوردن..... زندگی ارزش شکوندن دلی رو نداره......

دوست ندارم جایی باشم که آرمانهای شهدا زیر پا یه عده جوون له بشه و همه جا رو سکوت فرا گرفته.....

میخوام برم از جاییکه هیچ کاری برای خدا نیست .... وقت خوشی ها.... خدا رو بی خیال.... وقت ناخوشی ها .... خدایا کمکم کن....  دلم میخواد برم  از اینجای لعنتی  ... دلم میخوا یه جایی زندگی کنم بدون هیچ قانون و اساسی .... آدمهای اینجا برای گریه هم دلیل میخوان!!!!!!

دوست دارم برم از جاییکه..... خدا و امام زمان واسه بعضیا به اندازه یه تست ارزش نداره که 2 دقیقه روش فکر کنن.... صفایی ندارد ارسطو شدن       خوشا پرکشیدن پرستو شدن

برم از جاییکه مردم برای چشم و هم چشمی و مال دنیا همش تو قرضن و وام و اضافه کاری....یعنی همه چی پوله؟؟ .... برم از جاییکه فقط پولدار ها عزیز شمرده میشن....پس زندگی چی میشه؟ ..... یادمون رفته که خیلی زود دیر میشه؟...... ما هنوز لبخند خدا رو احساس نکردیم ..... یه بار هم از ته دلمون شکر نکردیم...همش گله ...ناله....شکایت .... یه بار هم واسه خودمون و خدامون زندگی نکردیم..... گناه پشت گناه و بعدش..... توبه .... استغفار.... بخشش ..... آخه تا کی؟

میخوام برم از جاییکه برکت های زندگی در خونه سالمندان باشند .... اونجا دیگه جای زندگی نیست..... بیایم بگذریم از همه چی..... از هرچیزی که داره بین ما و خدا فاصله میندازه...بیایم یه کم هم منتظر آقا باشیم.... یه کم فکر کنیم.....

دلم میخواد یه روز بارونی از اینجا بزنم بیرون .... و ..... اونقدر دور بشم که هیچ کس نباشه ..... فقط من باشم و خدا...زیر بارون با چشمای بسته و دهن باز خدا رو با تمام وجود کنارم احساس کنم.... و هیچ کس نباشه که بگه.... انگار دیوونه شده.... عاشق شده....این بچه ی فلانی نیست؟؟؟؟؟

با خدا باشم ...جاییکه هیچ دود و غباری از غم نباشه ....جاییکه هیچ سقفی وجود نداشته باشه برای من و زندگیم.... و برای خوشی هام.....  و اون لحظه ، لحظه ی خوشبختی منه..... دنیا رو با همه ی عذاب و بدبختی هاش ولش..... ببینیم خدا چی میگه..... الیس الله بکاف عبده.....  و چقدر حکمت در همین جمله نهفته است و ما غافلیم.....

خدایا من چجوری بهت جواب بدم وقتی میگی...صدبار اگر توبه شکستی باز آی .... من چجوری شکرت کنم؟..... تازه متوجه منظور سعدی شدم.....

 بنده همان به که ز تقصیر خویش      عذر به درگاه خدای آورد

ورنه سزاوار خداوندیش       کس نتواند که بجای آورد

خدای من تو چقدر مهربونی که میبینی و میدونی و .... می بخشی و میپوشونی ..... اما مردم ندیده فریاد میزنند....

با تمام وجود گناه کردم و در تکرارش اصرار ، اما نه نعمتش را از من گرفت و نه گناهم را فاش کرد.... اگر اطاعتش کنم چه می کند...........

یاحق _ آرمیتا _ مدیروبلاگ منتظران ظهور