چه کسی فکرش را می کرد که یک موجود قهوه ای عجیب و غریب با چشمهای بزرگ که روی صفحه ی تبلت یا گوشی آرام ایستاده و نگاهمان می کند، یک روز برایمان جان بگیرد و رسیدگی به او بشود یکی از بزرگترین دغدغه ها و همه فکر و ذکرمان!

مترو تهران را كه سوار شوي اكثر خانم‌ها مشغول «پو»* هستند

يكي حمامش مي كند، يكي برايش غذا مي خرد، يكي كاغذ ديوار اتاق خوابش را انتخاب كرده و مي خواهد بخواباندش، يكي ...

همه سرگرم هستند

ديروز من هم دانلودش كردم

فقط براي ارضاي حس كنجكاوي

امروز اعتراف مي كنم حريص شده ام به جمع كردن پول و معتاد شده ام به خريد لباس و شال و كلاه و عينك براي پو...

هدف سازنده اين بازي را نمي دانم اما هر هدفي داشته باشد مطمئنم چيز خوبي از آن در نمي آيد

فكر مي كنم بايد زنگ خطر پو را به صدا در آوريم

***

به هر صورت شمشیر دولبه ی تکنولوژی هر روز یک وجه و یک بعد از زندگی انسان را هدف قرار می دهد و با رسوخ به تمامی ابعاد زندگی انسان، قدرتش را به رخ می کشد. قدرتی که مخاطبان را منفعل کرده و آنها را در جریانی قرار داده که نتیجه ای جز قدرتمندتر شدن این رسانه های نوین ندارد.

باید مراقب باشیم چرا که «پو» همین موجود کوچک دوست داشتنی با آن نگاه مظلوم و لبخند شاد، در کمین ماست!

مراقب زندگیهامون باشیم - یاحق

سلام .... پاییز داره از راه میرسه و درس و کتاب و مدرسه و دانشگاه ....

این فرصت رو غنیمت شمردم که تشکر کنم از همه ی کسانیکه مشوق من در راه تحصیل بودند و همه ی کسانیکه زحمت کشیدند ......

دبیر های عزیزم از پیش دبستانی تا سال چهارم دبیرستان ..... مدیران و معاونان و کارکنان مدارس .... همه و همه ..... و بیشتر از همه خانواده ی عزیزم ..... و یه عذرخواهی بدهکارم به دبیرهای سه سال اخیر که دانش آموز خوبی شاید نبودم براشون ...

تشکر و سپاس از خانم تاجبخش ، خانم عسگری، خانم درویشی ، خانم حاج مطلبی ، خانم یعقوبی  و خانم قاسمی نژاد و البته دبیر عزیز فیزیک سال چهارم خانم فرهمندی .... این عزیزان درس زندگی هم به من آموزش دادند...... خیلی خیلی ازشون ممنونم .....

و یه تشکر ویژه ی ویژه ی ویژه ی ویژه از خانم مدیر سالهای اخیرمون که تو این چند سال منو نشناخت ..... !!!!

ممنون و سپاسگزارم از همه ی عزیزان و دستشونو می بوسم ....

خلاصه دوران مدرسه هم با تمام تلخی و شیرینیهاش گذشت و برامون خاطره شد........

آغاز فصل مدرسه رو به بچه مدرسه ایها تبریک میگم ........

و البته دانشجویان عزیز......!!!!!!

پاییز مبارک ........

یاحق

آرمیتا – مدیر وبلاگ منتظران ظهور

سلام...... به همه ..........

دوست دارم برم ..... برم از جاییکه حرف خوش خیلیها غیبته...... و وقتی غیبت نباشه انگار یه چیز کم دارند.....   برم از جاییکه خیلیها روزی هزار بار به دروغ قسم می خورند و...... بی خیال...... بذار کارمون راه بیفته ، بقیه رو ولش کن.....  برم از جاییکه مردم فکر و ذکرشون شده پول .... همش حرف از یارانه است.....یعنی قطع میشه؟!!!.... فردای روزیکه یارانه ها واریز شده تو خیابون ولوله است..... تا خیابونها صف کشیدند و منتظرند..... ولی منتظر پول!!!  .....  برم از جاییکه همه حرف از سیاست می زنند و خودشون رو در همه چی دخیل می دونن و از نظر خودشون همه چی دونن...... و یادشون رفته..... زندگی باید کرد.....  برم از جاییکه همه به فکر ترفیع رتبه و شهرت و منافع خودشون هستند..... فقیر کیه؟؟؟؟.... هرکی نداره باید بمیره......

دوست دارم برم...... از جاییکه   یه لحظه خوش نداره ....همش غصه..... درد ..... غم...... این اسمش زندگی نیست....... خدا میگه : من از رگ گردن به شما نزدیکترم .... ولی کی.... چه کسی وجود خدا رو احساس میکنه؟؟؟.....  دوست دارم برم از جاییکه جایگاه عشق و هوس عوض شده..... و دل شکستن راحته.... مثل آب خوردن..... زندگی ارزش شکوندن دلی رو نداره......

دوست ندارم جایی باشم که آرمانهای شهدا زیر پا یه عده جوون له بشه و همه جا رو سکوت فرا گرفته.....

میخوام برم از جاییکه هیچ کاری برای خدا نیست .... وقت خوشی ها.... خدا رو بی خیال.... وقت ناخوشی ها .... خدایا کمکم کن....  دلم میخواد برم  از اینجای لعنتی  ... دلم میخوا یه جایی زندگی کنم بدون هیچ قانون و اساسی .... آدمهای اینجا برای گریه هم دلیل میخوان!!!!!!

دوست دارم برم از جاییکه..... خدا و امام زمان واسه بعضیا به اندازه یه تست ارزش نداره که 2 دقیقه روش فکر کنن.... صفایی ندارد ارسطو شدن       خوشا پرکشیدن پرستو شدن

برم از جاییکه مردم برای چشم و هم چشمی و مال دنیا همش تو قرضن و وام و اضافه کاری....یعنی همه چی پوله؟؟ .... برم از جاییکه فقط پولدار ها عزیز شمرده میشن....پس زندگی چی میشه؟ ..... یادمون رفته که خیلی زود دیر میشه؟...... ما هنوز لبخند خدا رو احساس نکردیم ..... یه بار هم از ته دلمون شکر نکردیم...همش گله ...ناله....شکایت .... یه بار هم واسه خودمون و خدامون زندگی نکردیم..... گناه پشت گناه و بعدش..... توبه .... استغفار.... بخشش ..... آخه تا کی؟

میخوام برم از جاییکه برکت های زندگی در خونه سالمندان باشند .... اونجا دیگه جای زندگی نیست..... بیایم بگذریم از همه چی..... از هرچیزی که داره بین ما و خدا فاصله میندازه...بیایم یه کم هم منتظر آقا باشیم.... یه کم فکر کنیم.....

دلم میخواد یه روز بارونی از اینجا بزنم بیرون .... و ..... اونقدر دور بشم که هیچ کس نباشه ..... فقط من باشم و خدا...زیر بارون با چشمای بسته و دهن باز خدا رو با تمام وجود کنارم احساس کنم.... و هیچ کس نباشه که بگه.... انگار دیوونه شده.... عاشق شده....این بچه ی فلانی نیست؟؟؟؟؟

با خدا باشم ...جاییکه هیچ دود و غباری از غم نباشه ....جاییکه هیچ سقفی وجود نداشته باشه برای من و زندگیم.... و برای خوشی هام.....  و اون لحظه ، لحظه ی خوشبختی منه..... دنیا رو با همه ی عذاب و بدبختی هاش ولش..... ببینیم خدا چی میگه..... الیس الله بکاف عبده.....  و چقدر حکمت در همین جمله نهفته است و ما غافلیم.....

خدایا من چجوری بهت جواب بدم وقتی میگی...صدبار اگر توبه شکستی باز آی .... من چجوری شکرت کنم؟..... تازه متوجه منظور سعدی شدم.....

 بنده همان به که ز تقصیر خویش      عذر به درگاه خدای آورد

ورنه سزاوار خداوندیش       کس نتواند که بجای آورد

خدای من تو چقدر مهربونی که میبینی و میدونی و .... می بخشی و میپوشونی ..... اما مردم ندیده فریاد میزنند....

با تمام وجود گناه کردم و در تکرارش اصرار ، اما نه نعمتش را از من گرفت و نه گناهم را فاش کرد.... اگر اطاعتش کنم چه می کند...........

یاحق _ آرمیتا _ مدیروبلاگ منتظران ظهور