وقتی مُرده بودم.....

گفتند : ما تا قبر نگهبان تو هستیم

گفتم : من که نمرده ام ، من هنوز زنده هستم ، چرا مرا به قبر می برید؟ ولم کنید، من هنوز حس میکنم و حرف میزنم و می بینم..... پس هنوز زنده ام.....

با لبخندی جوابم را دادند و گفتند : عجیب هستید شما انسان ها.... فکر میکنید که مرگ پایان زندگیست و نمیدانید که شما فقط خوابی کوتاه می دیدید و آن خواب وقتی می میرید تمام می شود.....

در راه مردم را می بینم ، گریه می کنند و می خندند و فریاد می زنند...... و هرکس مثل من دو نگهبان همراهش....

از آنها پرسیدم : چرا اینکار را میکنند؟

گفتند : این مردم مسیر خودشان را میدانند .... آنهایی که به راه کج رفته بودند.....

 حرفش را با ترس قطع کردم: یعنی به جهنم میروند؟

گفتند :بله ..... و ادامه دادند: و کسانیکه می خندند اهل بهشتند.

به سرعت گفتم : مرا به کجا می برند؟

گفتند : تو کمی درست راه می رفتی و کمی اشتباه .... گاه توبه میکردی و روز بعد معصیت....

حرفشان را دوباره با ترس قطع کردم : یعنی من به جهنم میروم؟

گفتند : رحمت خدا وسعت دارد و سفر طولانیست....

دورو برم را با ترس نگاه میکردم و در یک آن خانواده ام را دیدم ، پدرم و مادرم و .... برادرم ..... و فامیل هایم...

به سوی آنها دویدم و گفتم : برایم دعا کنید .....

و کسی جوابم را نداد..... آرزو کردم که ای کاش صدایم را بشنوند....  آنها مرا به زحمت در قبر گذاشتند .....

پدرم را دیدم که بر رویم خاک می ریخت و برادرم را.....

آرزو کردم که ای کاش جای آنها در دنیا بودم.... و توبه میکردم.....

نشستم و فریاد کشیدم : ای مردم..... حواستان باشد که دنیا گولتان نزند ...... ای کاش نماز صبح را خوانده بودم..... ای کاش دعا کرده بودم که خداوند هدایتم کند ..... و توبه میکردم و گریه .... و روزانه توبه ام را تجدید میکردم ..... و گناهانم را تکرار نمیکردم..... سنگدل نمی بودم..... و معصیت نمی کردم ..... و معصیت نمی کردم...... و معصیت نمیکردم

.............و معصیت نمی کردم..............

و روزی می آید که تو در قبر قرار خواهی گرفت.........

آرمیتا - مدیر وبلاگ منتظران ظهور