قبل از انقلاب بود که باید برای ادامه ی خدمت ،می رفت منزل جناب سرهنگ.همان اول ،وضع زننده ی همسر او را که دید ،فرار کرد و برگشت به پادگان. هجده توالت بود که هر نوبت چهار نفر باید تمیزشان میکردند. عبدالحسین برای تنبیه ،باید جور همه را می کشید.یک هفته بعد سرهنگ رو کرد به او و گفت: دوست داری برگردی همانجا،مگرنه؟

تاثیری روی او نداشت! گفت:" اگر تا آخر خدمت مجبور باشم همه ی کثافت های توالت را در بشکه خالی کرده و به بیابان بریزم،باز هم آنجا پا نمی گذارم."

بیست روز دیگر به همان کار ادامه داد. مسئولان پادگان خودشان خسته شدند و رهایش کردند.

شهید عبدالحسین برونسی

منبع:کتاب خاکهای نرم کوشک صفحات 18 تا 20