هیچ داری از دل مهدی خبر؟

گریه های هرشبش را تا سحر؟

او که ارباب تمام عالم است

من بمیرم سر به زانوی غم است

شیعیان مهدی غریب و بی کس است

جان مولا معصیت دیگر بس است

شیعیان بس نیست غفلت هایمان؟

غربت و تنهایی مولایمان؟

ما عبید و عبد دنیا گشته ایم

غافل از مهدی زهرا گشته ایم

          این جمعه هم از دیدن رویت خبری نیست

          دیگر نفسم هم،نفس معتبری نیست

          رد می شود این جمعه و تا لحظه ی آخر

          از آمدن سبز تو اما اثری نیست

          ای شاه کلید قفل هم ی قفس ها

          مرغان قفس را تو نباشی که پری نیست...